Istnieje wiele powodów, dla których możesz poczuć, że potrzebujesz pomocy lub chcesz wprowadzić zmiany w swoim życiu. Niektóre można rozwiązać lub poprawić samemu na przykład dzięki przyjmowaniu zmian w stylu życia, takich jak dieta, włączenie ćwiczeń, znalezienie zajęć lub hobby, które pomogą Ci między innymi odprężyć się na głębszym poziomie.
Jednak nie wszystkie kwestie życia lub problemy można rozwiązać poprzez samą zmianę jego stylu. W przypadku problemów, które wymagają większego wsparcia lub pomocy, terapia może okazać się niezbędna i korzystna.
Niektóre z nich wynikają z doświadczeń postrzeganych jako wysoce stresujące zdarzenia, mogące jednocześnie wywołać szok emocjonalny, bezradność jak i przerażenie, a także trwałe psychiczne rany powstałe na skutek przekroczenia własnych możliwości poradzenia sobie z nimi.
Trauma jest głęboko zakłócającym zdarzeniem, które ingeruje w poczucie kontroli oraz może zmniejszyć zdolność do integracji sytuacji lub okoliczności z obecną rzeczywistością. Kiedy większość ludzi myśli o traumie, zazwyczaj myślą o tych, którzy byli narażeni na wojnę, walkę, klęski żywiołowe, fizyczne lub seksualne wykorzystywanie, terroryzm i katastrofalne wypadki. Są to niektóre z najbardziej głębokich urazowych doświadczeń tzw. "Duże Traumy” czyli traumy "T". Niektórzy mogą uznawać je za najbardziej destrukcyjne. Osoby, które doświadczyły tego typu zdarzeń, często cierpią z powodu ostrego stresu i stresu pourazowego (PTSD). Jednak nie trzeba poddawać się wyraźnie niepokojącym zdarzeniom, aby odczuwać cierpienie. Jak tego typu sytuacja wpływa na osobę zależy w dużym stopniu od czynników predysponujących, takich jak przeszłe doświadczenia, temperament, przekonania, postrzeganie, oczekiwania, poziom tolerancji na cierpienia, wartości i moralność.
Nagromadzenie mniejszych "codziennych" lub mniej wyraźnych wydarzeń w postaci "Małych Traum” czyli traum "t", może powodować poczucie przytłoczenia, jednak często nie są one traktowane jako traumatyczne (najbardziej powszechne dotyczą zaniedbania w dzieciństwie czy przemocy emocjonalnej). Mogą jednakże pozostawiać długotrwałe negatywne efekty w wartościowaniu siebie, emocjonalnej regulacji emocji, w trudnościach z koncentracją i pamięcią .
Małe traumy są tymi, które powodują ciągły stres, lęk, objawy depresji lub problemy w związkach. To tak, jakbyś miał przycisk na ciele i kiedy zostanie wciśnięty, idziesz do "innego stanu bycia”. Twoje ciało "przyspiesza” lub się wyłącza. Twoje uczucia są bardziej intensywne, niż wydaje się, że pasują do sytuacji i mogą przypominać uczucia bardziej 5-latka niż 40-latka. To dlatego, że gorący przycisk jest uwiązany do starego bólu lub wielu wydających się być już zabliźnionych ran. Zachodzi to szczególnie w przypadku traum powstałych w wyniku relacji. Im młodszy wiek w czasie którego powstał uraz, tym większy wpływ ma na przywiązanie i więź emocjonalną z głównym opiekunem. Dzieje się tak, ponieważ jakość więzi rzeczywiście wpływa na rozwój mózgu dziecka. Mając bezpieczną więź, dziecko oczekuje ukojenia, bycia ważnym i czerpania przyjemności z relacji. Gdy więź jest pozabezpieczna, dziecko spodziewa się braku pewności, dewaluacji i stresu w związkach. Te wczesne doświadczenia związane z przywiązaniem zaczynają kształtować podstawę naszej przyszłej samooceny i socjalizacji z innymi. Tu właśnie ma początek uczenie się granic interpersonalnych i naszej roli w związku. Właśnie tam dowiadujemy się, jak rozpoznać nasze potrzeby społeczne i emocjonalne oraz jak je realizować. Niezależnie od tego, czy chodzi o rodziców, członków rodziny, nauczycieli, przyjaciół czy partnerów, to w relacjach kształtujemy przekonania o sobie i naszym świecie. Kiedy te relacje łączą się z doświadczeniami traumatycznymi, nasze systemy przekonań ulegają zniekształceniu.
Przykłady traumy relacyjnej: zaburzenia więzi z opiekunem, odrzucenie, krytyka, bycie dręczonym, porzucenie, zawstydzenie, zdrada, gwałt małżeński, przemoc domowa, nadużycia, zaniedbania.
W leczeniu urazów związanych z pojedynczymi, przytłaczającymi zdarzeniami życiowymi lub bardziej przewlekłymi, powtarzającymi się rodzajami urazów, korzystna może być miedzy innymi psychoterapia EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing), która w krótszym czasie ułatwia dostęp i przetwarzanie traumatycznych wspomnień i innych doświadczeń negatywnie wpływających na funkcjonowanie, sprowadzając je do bardziej adaptacyjnej formy i gojenia powstałych ran. Efektem jest poprawa jakości życia poprzez lepszy wgląd w samego siebie, polepszenie samopoczucia, poprawę możliwości nawiązania i utrzymania prawdziwych i głębokich relacji interpersonalnych i pełniejszego funkcjonowania w społeczeństwie.
Przykłady zastosowania psychoterapii EMDR: ataki paniki, depresja, zaburzenia odżywiania, zaburzenia dysocjacyjne, nawracające i niepokojące wspomnienia, fobie, zaburzenia bólu, silny lęk, zaburzenia dysmorficzne ciała, zaburzenia osobowości
Zapraszam na konsultacje,
Katarzyna Gadzało Szyszka